"H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε...
Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.
Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά.
Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες. Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα.
Παίζαμε «μακριά γαιδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους.
Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά.
Σπάζαμε τα κόκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους». Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.
Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.
Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους.Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλλες ποδοσφαίρου.
Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.
Θεέ μου! Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!
Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P
Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Δεν θα πρέπει να μάς παραξενεύει που τα σημερινά παιδιά είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα. Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί."
Το παραπάνω είναι κομμάτι απο κάποιο e-mail που έλαβα , το βρήκα όμως τόσο αληθινό ...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
.jpg)
.jpg)
34 σημειώματα:
Ιφιγένεια, Ιφιγένεια, τι μνήμες ανέσυρες....
Εμείς (5-6 ξαδέρφια και 4-5 φίλοι και φίλες, ένα τσούρμο παιδιά δηλαδή) είχαμε βρει το διακόπτη που κρατούσε συνέχεια αναμμένο το φως της σκάλας στην πολυκατοικία!! Επειδή ήταν ψηλά όμως, είχαμε κρύψει σε μία γωνία ένα σκουπόξυλο και τον σηκώναμε με αυτό.... Και παίζαμε μέχρι τις 11 το βράδυ στο δρόμο, στην πιλοτή, στο διάδρομο..
Ό,τι λέει το ποστ το έχω πάθει, το έχω ζήσει και το αναπολώ. Και ναι, αισθάνομαι τυχερή που γεννήθηκα πριν το 1982 (αλήθεια, γιατί έχουν θεωρήσει τη χρονιά αυτή ορόσημο?)
Καλό απόγευμα!
..πόσο δίκιο έχεις.. και πόσα ακόμα που δεν θα γνωρίσει η νέα γενιά.. η γενιά της τεχνολογίας.. τόσα παιχνίδια, τόσα έθιμα....
..κρίμα.. πιο αγνές εποχές..
Χαρά-Πάτρα
πω πω ποσα χρονια πισω με γυρισες... παιδικη ηλικια με ματωμενα γονατα απο το παιχνιδι,με κρυφτο ανεβασμενη στην ελια και να μην μπορω να κατεβω μετα..
το ΄82 ειναι για μενα επαγγελματικο οροσημο. εγινε η προσληψη μου.
ειμαστε τυχεροι οσοι γεννηθηκαμε και παιξαμε εξω και λερωθηκαμε και ματωσαμε και δεν παθαμε ουτε παιδικα ψυχολογικα τραυματα , ουτε τπτ απο αυτες τις αηδιες. υγιη παιδια ειμασταν.
καλο σου βραδυ ιφιγενεια.
θα συμφωνήσω με το mail, με την aliki , με σένα! Ημασταν τυχερή γενια από την συγκεκριμένη οπτική γωνία μα άλλαξε ο κόσμος γύρω μας και δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ: Αραγε και τα δικά μας παιδιά μήπως θα εκθειάζουν τη δική τους γενιά στα δικά τους παιδιά??
Τι σκέψεις με βάζεις να κάνω πρωι πρωί!!!
Καλημέρα σου
Πολύ νοσταλγικά γλυκό κείμενο!
Πολυ ανθρωπινο το ποστ σου.
Σε εβαλα κι'εγω στα λινκ μου.
Την καλημερα μου.
Μπράβο Ιφηγένεια για την επιλογή σου.
Μπράβο και στον συγγραφέα( Έχει
blog ;). To μεγάλο παιδί του σήμερα , τον έφηβο του χτές που
έγραψε το κομάτι που του αναλογεί
από την τελειωμένη εποχή της αθωότητας μιας γεννιάς που στερήθηκε ίσως, που δεν κανακεύτηκε
μπορεί, που δεν προβλέψανε γι αυτην οι κρατούντες ,καλλίτερες μέρες, αλλά που ΕΖΗΣΕ ,πίστεψε
οραματίστηκε,ερωτεύτηκε σαν άνθρωπος. δεν σύρθηκε ,δεν χάθηκε στην ομίχλη του σήμερα.
Μπράβο πάλι στον αποστολέα.
http://Isminy.pblogs.gr
ερωτεύτηκε
Οταν άρχισα να το διαβάζω ,γύρισα για να δω το προφίλ σου και είδα οτι είσαι μικρή για να έζησες τέτοιες αναμνήσεις παιδικών χρόνων , έπειτα κατάλαβα οτι ήταν κάποιου άλλου που σίγουρα έχει τη δική μου ηλικεία.Πραγματικά συγκινήθηκα γιατί αν και παιδί της πόλης έτσι μεγαλώσαμε,χωρίς περιττές πολυτέλειες, χωρίς να διαλλέγουμε τα φαγητά όπως τα εγγόνια μου τώρα, το μόνο μας γλυκό ήταν η σοκολάτα ,το ροξ, το κορνέ και η καριόκα που ήταν κάτι άπιαστο.Έξυνα τα τούβλα από την αποθήκη στο πίσω μέρος του σπιτιού και έκανα φανταστικά οτι έπινα καφέ με τις φίλες μου ,ήμουν απο τις υπερτυχερές που μία φίλη της μαμάς μου έστειλε δώρο απο την Αμερική μία κούκλα που λύγιζαν τα πόδια της και είχαν μαλλιά.Επειδή απο μικρή ζωγράφιζα η γιαγιά μου αγόραζε χρωματιστές κιμωλίες ( που να υπήρχαν μαρκαδόροι). πραγματικά σ' ευχαριστώ για τις αναμνήσεις που μου έφερες..Να είσαι πάντα καλά!
Δενδρογαλή μου , πιστεύω ότι είσαι πολύ τυχερή για όλες αυτές τις αναμνήσεις !
Χαρά ίσως κάποια να μας πέρνει ακόμα , να τα περάσουμε στα παιδιά μας !
Αλικάκι , συμφωνώ απόλυτα μαζί σου !
Rain νομίζω ότι αυτό που είπες :"Αραγε και τα δικά μας παιδιά μήπως θα εκθειάζουν τη δική τους γενιά στα δικά τους παιδιά??" είναι το ερώτημα ...
Σ'ευχαριστώ zero :) ! Καλό βράδυ !
Ισμήνη σ'ευχαριστώ ! Κι εγώ θα ήθελα πολύ να ήξερα τον συγγραφέα του αρχικού mail...
Αχτίδα καλώς ήρθες ! Μπορεί να μην έχω ζήσει όλες τις καταστάσεις του κειμένου , όμως σε αρκετές από αυτές ήμουν παρούσα ... και τις νοσταλγώ ... Καλό βράδυ !
εχω μεινει αφωνη...θυμαμαι μια εποχη που εφυγε...που πραγματι δεν διασφαλιζε τιποτα αλλα με μαγικο τροπο ολοι παρεμεναν σωοι και αβλαβεις, ιδιαιτερα στο ψυχικο κομματι!
εκανες πολυ καλα που δημοσιευσες το email...προσωπικα μου αρεσε παρα πολυ...
καλο σου βραδυ!!!
fobero!pragmatika den exw logia, bravo,bravo,bravo.
Αν δε με απατάει η μνήμη μου, είναι κείμενο του Γεωργελέ ή του Νένε για την Athens Voice. Το είχα διαβάσει και είχα πάθει πλάκα! Μπράβο που το ανέσυρες! Αλλά επεισή τώρα θα σπάσω το κεφάλι μου πάω να βάλω μια πρόταση στη Google.
Αν δε με απατάει η μνήμη μου, είναι κείμενο του Γεωργελέ ή του Νένε για την Athens Voice. Το είχα διαβάσει και είχα πάθει πλάκα! Μπράβο που το ανέσυρες! Αλλά επεισή τώρα θα σπάσω το κεφάλι μου πάω να βάλω μια πρόταση στη Google.
Βάλε κι εμένα μέσα στη λίστα. Και τι δεν κάναμε σαν πιτσιρίκια...
Πω, πω! Τι αναμνήσεις μου ξύπνησες; Χρόνια ξένοιαστα, ένα τσούρμο παιδιών που δεν χαμπάριαζε τίποτε!
Χαίρομαι πολύ για όλα αυτά τα ωραία που ζήσαμε, αλλά λυπάμαι που δεν θα μπορέσουν να τα βιώσουν τα παιδιά μας!
Καλημέρα Ιφιγένεια!
"Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! ..."
Ε λοιπόν, αυτό μου έχει λείψει πιο πολύ από όλα!....
Την καλημέρα μου!
Καταπληκτικό!!!!
Η απλή, απλούστατη αλήθεια.
Τα θυμάσαι όλα αυτά και δεν χρειάζεσαι απολύτως τίποτα άλλο.
Την καλημέρα μου γλυκιά μου και αν πάρεις και άλλα τέτοια mail μοιράσου τα μαζί μας.
una mama αυτό τον μαγικό τρόπο ψάχνω ...
Αχιλλέα :)
patsiouri σ'ευχαριστώ , και εαν βρείς τον συγγραφέα , πες μου για να τον αναφέρω :)
Oneiromageiremata όλοι στην λίστα !
Σοφία-graso Είμαστε από τους τυχερούς ! Τα παιδιά μας ... θα δείξει το μέλλον ...
ανεμοσκορπίσματα ήταν όλα διαφορετικά ... κι όμως απέχουμε πολυ λίγο από τότε ... γιατι ????
νότα μου , :) ευχαριστώ !
Χι,χι,χι!Με πηγες πισω στα παιδικα μου χρονια!Θυμαμαι τα καλοκαιρια στην Αρτεμιδα Αττικης,απεναντι απο το σπιτι μου υπηρχε ενα τεραστιο χωραφι με αμπελια,και στην πανω γωνια ειχε μια αμυγδαλια.Σε αυτη την αμυγδαλια ειχαμε φτιαξει γεμιζοντας τσουβαλια με χωμα(θα πρεπει να μας πηρε καμια 10ρια μερες να τελειωσουμε)ενα φρουριο και παιζαμε πολεμο,απο το πρωι(μετα τους flinstoons και τον scooby-doo)μεχρι τις 10-11 το βραδυ(με μικρη διακοπη το μεσημερι για μπανιο στη θαλασσα και φαι.Υπνο συνηθως οχι.Ακομα και τωρα κοιμαμε σπανια μεσημερι...)Αχχχ!Ωραιες εποχες!Γεννηθηκα το 1981.Περνα απο τα μπλογκακια μου να τα πουμε. Συνηθως ειμαι στο kinwniawramiden2.blogspot.com
Ελα βρε, μην με ευχαριστεις.
Μου αρεσει το μπλογκακι σου.
καλημέρα πλέον :)
..εγώ θα ανασύρω μνημες από την Κατοχή (του '57 είμαι, μια ανάσα δρόμος :)))
καλημέρα και καλη Κυριακή να περάσεις ή μάλλον να περάσετε όλοι :))
(και καλως σε βρήκα :))
Σε βρήκα συνονόματη.. Μου το έστειλαν και μένα το συγκεκριμένο.. Τελικά έτσι σε βάφτισαν? Είμαστε όντως συνονόματες?
Απίστευτες σκηνές! Κι εγώ συγκινήθηκα...
εκεί στις γειτονιές δυο χούφτες παιδιά να αγκαλιάζονται, να τσακώνονται, να παίζουν, να γελούν...
χωρίς να είναι στην αποστείρωση...
kwstask είσαι πραγματικά από τους πολύ τυχερούς !
zero :))
roadartist καλήσπέρα και σε σένα . Ελπίζω να είχες ενα ομορφο σαβατοκυριακο !
Μαριλένα μου καλησπέρα και καλως όρισες !
Ιf...ιγένεια ναι ! Έτσι με βάφτισαν από την γιαγιά μου ! Είδες ? :)
freedula τότε ήταν και οι άνθρωποι αλλίως ... όπως λές κι εσύ "χωρίς αποστείρωση" ... καλό σου βράδυ :)
Όλες οι εποχές έχουν τα δικά τους!Σήμερα μπορεί να μας φαίνονται (τουλάχιστον σε μένα!) τελείως παρανοικά αυτά που κάνατε τότε αλλά τι να κάνουμε οι εποχές αλλάζουν...Το παν είναι να έχουμε καλές αναμνήσεις!
Αλήθεια τι θα λέω εγώ μετά από 15 χρόνια???
Πραγματικά πως ζούσατε χωρίς κινητά???χιχι
Καλό βράδυ!!!
Πρώτο μου σχόλιο στο εξαιρετικό σου μπλογκ και δεν θέλω να διαφωνήσω. Πολύ καλά τα λέει ο συγγραφέας και επαυξάνω. Με μια μικρή διαφορά. Τα παιδιά που γεννήθηκαν μετά το 1982 περνάνε πολύ καλύτερα από μας και είναι και πολύ πιο έξυπνα από μας.
Εγω γεννηθηκα το 1981..ίσα που με πιάνει :( .. Αχχχ.. καλό βράδυ :)
καλημέρα Ιφιγένεια!
Τι ωραία που τα είπες! Ετσι ακριβώς είναι! Με έπιασε μια γλυκιά νοσταλγία τώρα....
Χάρηκα που σε βρήκα! :)
Ιφιγένεια,
χάρηκα πολύ που ήρθα εδώ σήμερα.
Ξέρεις, συχνά στις παρέες λέω: "Πέστε βρε παιδιά τίποτε από τα παιδικά σας χρόνια... να γελάσουμε"...
Ε... καλά. Κάθε φορά, θα βρεθεί ένας στην παρέα να μας πει κάτι ξεκαρδιστικό!
Και τώρα, χάρηκα, γιατί διάβασα όλα τα σχόλια, τα οποία με ταξίδεψαν τόσο γλυκά σε κείνη την αθώα παιδική ηλικία ... που πέρασε ανεπιστρεπτί.
Αχ... οι κουτουλιές, οι γρατζουνιές, που έχουμε φάει στις αλάνες, κρυφτό, λάστιχο, φτου ξελευτερία, κυνηγητό (μία φορά - με χιόνια - με κυνήγαγε ένα αγόρι και στούκαρα σε ένα φορτηγό - πώς λέμε "τα κάνει αόρατα"...)...
Μου έχει μείνει, όμως, ένα απωθημένο. Δεν κατάφερα ποτέ να μπω σε ένα δεντρόσπιτο, όπως γράφει κάποιος σε ένα προηγούμενο σχόλιο. Ελπίζω να το φτιάξω με τα παιδιά μου!
Ωραίες αναμνήσεις μας ξύπνησες, Ιφιγένεια...
Θα σου αφιερώσω, λοιπόν, ένα στιχάκι μικρό από το αγαπημένο μου ποίημα, που το έχει γράψει ο Ελύτης:
"Παιδί με το γρατζουνισμένο γόνατο
χαϊμαλί τρελό, παντελονάκι αέρινο,
στήθος του βράχου, κρίνο του νερού,
μορτάκι του άσπρου σύννεφου"!
Ιφιγένεια
κάτι ακόμα.
Σε ευχαριστώ για την επίσκεψη... Έχω και μία παράκληση να σου κάνω.
Δυο παρέες μαθητών μου έχουν στήσει μπλογκς στο διαδίκτυο.
Αν δεν σου κάνει κόπο,
μπορείς να κάνεις κι από κει καμιά επισκεψούλα;
Αυτοί, όταν δουν σχόλιο... "αισθάνονται, λέει, δικαιωμένοι" ... έτσι μου είπαν προχτές.
Τέλος πάντων,
οι διευθύνσεις τους είναι:
www.freeyoungminds.blogspot.com
www.schooliganfreaks.blogspot.com
Φιλιά πολλά!
Να είσαι καλά!
Ααααχ τι μου θύμησες ...!
Πολύ ωραίο κείμενο, πολύ ωραία χρόνια!
Να 'σαι καλά! :)
ΙΦΙΓΕΝΙΑ ΠΟΣΟ ΠΙΣΩ ΜΕ ΓΥΡΙΣΕΣ ΣΕ ΑΝΕΜΕΛΑ ΧΡΟΝΙΑ
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΞΑΝΑΖΗΣΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΑΛΛΑ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ
ΕΧΩ 4 ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΕΧΩ ΔΕΙ ΠΟΤΕ ΠΟΔΙΑ ΜΑΤΩΜΕΝΑ Η ΠΑΙΔΙΑ ΤΣΑΚΩΜΕΝΑ ΜΕ ΤΑ ΓΕΙΤΟΝΟΠΟΥΛΑ ΑΦΟΥ ΠΛΕΟΝ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΜΕ ΠΑΙΔΙΑ
ΑΝΑΠΟΛΩ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΞΕΡΑΜΑ ΠΙΟ ΜΕΝΕΙ ΔΙΠΛΑ ΜΑΣ ΠΟΥ ΛΕΓΑΜΕ ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ
ΜΠΟΡΕΙ ΣΗΜΕΡΑ ΝΑ ΖΟΥΜΕ
ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΠΟ ΥΛΙΚΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΝΕΣΗΣ ΑΛΛΑ ΤΟΤΕ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΨΥΧΙΚΑ
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΔΑΚΡΥΣΑ ΓΙΑΤΙ ΜΟΥ ΗΡΘΑΝ ΣΤΟ ΝΟΥ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΜΟΥ ΧΡΟΝΙΑ
ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ ΑΝΕΣΥΡΕΣ ΜΝΗΜΕΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ ΦΥΛΑΓΜΕΝΕΣ
ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΞΑΝΑΓΡΑΨΩ
ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ
sonia patra
Λοιπόν, από πού να αρχίσω!!! Από την εποχή που "κούρεψα" τη ξαδέρφη μου - μετά από δική της προτροπή, να εξηγούμαστε - γιατί δεν της άρεσαν τα μακριά μαλλιά της και το ίδιο βράδυ η μητέρα της πήρε τη μητέρα μου στο τηλ της γειτόνισσας (εμείς δεν είχαμε)...Από το "ζαχαροπλαστείο" που είχα με τον ξάδερφό μου;Φτιάχναμε γλυκά από λάσπη και χώμα, ανακατεύαμε το πίτουρο για τις κότες και το τριμμένο καλαμπόκι (Ποια σημερινή μαμά θα άφηνε το σπλάχνο της να αγγίξει τέτοια πράγματα!)...Άλλη φάση εκείνη που παίρναμε σεντόνια από τα ενοικιαζόμενα δωμάτια της θείας μου (ακόμα τα ψάχνει και μουρμουρά!) και στήναμε σκηνές με καλάμια σαν αυτές των Ινδιάνων!!! Τι να θυμηθώ; Μετά το σχολείο όλοι στο δρόμο για παιχνίδι μέχρι να σκοτεινιάσει...(αλήθεια, πότε διαβάζαμε;;;;). Κι άλλα...κι άλλα...κι ακόμα πιο πολλά!!!
Αυτό που θυμάμαι πιο πολύ είναι ότι μια ζωή τα γόνατά μου ήταν ματωμένα από τούμπες, γδαρσίματα και δε συμμαζεύεται, επομένως ήταν άσχημα, γεμάτα σημάδια. Εκείνη την εποχή είχα ένα μεγάαααλο όνειρο: να ξαναγενηθώ για να προσέχω να μην πέσω και χαλάσω τα γόνατά μου! Τι προφητικό όνειρο!!! Αρκετά χρόνια μετά, τα γόνατά μου είναι χειρότερα από ποτέ κι εγώ εξακολουθώ να έχω το ίδιο όνειρο....Ελπίζω....
Να είστε όλοι καλά!
Δημοσίευση σχολίου