Είναι ο τύπος και ψάχνει να παρκάρει στη Μιχαλακοπούλου εδώ και 3 τέταρτα.
Ξενερωμένος εντελώς πια κι αφού έχει ρίξει διάφορα «γαλλικά» από τα νεύρα του, αρχίζει: "Θεέ μου... σε παρακαλώ... βοήθησε με να βρω πάρκινγκ. Δεν αντέχω άλλο. Κι εγώ, παρόλο που ήμουν τόσα χρόνια άπιστος, θα κάνω τα πάντα για σένα. Θα αλλάξω, θα πηγαίνω κάθε Κυριακή στην εκκλησία. Σε παρακαλώ Θεούλη μου κάνε μόλις στρίψω στην γωνία να έχει μια θεσούλα. Σε παρακαλώ..."
Μόλις στρίβει λοιπόν στην γωνία, να σου η θεσούλα ελεύθερη.
Κοιτάζει ο τύπος τον ουρανό και λέει:"Αστο μεγάλε ....βρήκα !!!!!!!!!!!! "
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
6 σημειώματα:
Kαλησπέρα, ωραίο το ανεκδοτάκι!!Περιμένουμε και άλλα.Χάρηκα που σας γνώρισα!!
xaxaxaxaxa!!!kaloooooooooo
Αρχικώς καλησπέρα.
Κατά δεύτερον να χαίρεσαι τις νεράϊδες σου. Πανέμορφες!!!
Η ιστορία με το κουτσό κουταβάκι και το κουτσό αγοράκι, είτε είναι αληθινή είτε όχι, καταλήγει στο πιο ανθρώπινο συμπέρασμα τούτης της ζωής. Για το ανεκδοτάκι, δεν έχω λόγια. Πολύ όμορφο.
Καλή συνέχεια στο blogάκι σου, μιας και είσαι καινούργια. Άλλωστε και εγώ το ίδιο είμαι.
Θα τα λέμε. Καληνύχτα
..το ανκδοτάκι απλά με παραπέμπει στον "κλασικό Έλληνα"...........!!!! τι να άλλο να πω.... φιλιά στις νεράιδες!!!
:)) Διδακτικό, όσο και διασκεδαστικό!
Την καλησπέρα μου!
Χε χε καλόο!!!
Δημοσίευση σχολίου